Jak dobrze wiesz, dzisiaj dzień zastraszania, plaga społeczna, która dotyka nas wszystkich, niezależnie od tego, czy mamy dzieci pod naszą opieką. Na końcu zdrowe społeczeństwo powinno jako całość zapewnić opiekę i ochronę stworzeńNie dlatego, że są „przyszłością”, ale dlatego, że są ważną częścią różnych środowisk, w których się poruszamy, a także pod wieloma względami (i w zależności od wieku) brakuje im niezbędnej autonomii, aby sobie poradzić.
Dziewczęta i chłopcy wiele do nas wnoszą i tak naprawdę bardzo „tęsknię” za tym, że mogą bardziej uczestniczyć w życiu społecznym. Dzięki ich pomysłom i energii mielibyśmy większe możliwości poprawy relacji międzyludzkich, a nawet odkrywania nowych praktycznych i zdrowych sposobów dystrybucji przestrzeni miejskiej, by podać dwa przykłady. Ale wróćmy do omawianego tematu, a ja już jestem zajęty rozwijaniem tego rodzaju motka, w który włożyłem Cię prawie przypadkowo (czy nie?). Znęcanie się nie jest czymś dla dzieci, nękanie to nie tylko problem nauczycieli i rodzin, zastraszanie jest częściowo odbiciem świata dorosłych, który wydaje się doskonały, ale w środku jest nieco zgniły.
Dorośli jako lustro i jako przykład
Ktoś kiedyś powiedział (mógł to być Einstein, jak tam twierdzono, może nie) tak „Przykład nie jest sposobem na edukację, JEST JEDYNY”i naprawdę, jeśli chcemy być konsekwentni, nasze komunikaty werbalne powinny być zgodne z naszymi działaniami, naszym zachowaniem, zarówno w domu, jak i na ulicy lub gdzie indziej.
Maluchy (i nie tylko oni, ktokolwiek inny niż Ty czy ja) patrzą na nas i z proponowanej przez nas refleksji mogą wyciągnąć wiele wniosków, oprócz znaczenia towarzyskiego najbliższych osób starszych. Dzieje się też odwrotnie, jest pewna wzajemność, ponieważ patrząc na moje dzieci, zdaję sobie sprawę z piękna ich działań, ale także moich błędów z nimi.
A jaki jest przykład, który im dajemy?
Nie powiem, że każdy z nas, niezależnie od tego, czy jesteśmy nauczycielami, matkami, babciami, czy kimkolwiek, kto pełni (lub nie) rolę wychowawczą wobec nieletnich, nie stara się dawać z siebie wszystkiego. Dzieje się tak, że czasami gubimy szczegóły i nie oferujemy przeglądu.
Na przykład: „Mógłbym setki tysięcy razy powtórzyć moim dzieciom”, że na prowokacje nie reaguje się, aby uniknąć konfliktów…; Prawda jest taka, że w to wierzę, ale co się stanie, jeśli później zobaczą, jak skaczę do minimum, kiedy „myślę”, że ktoś się kłóci lub prowokuje? Jaką mam wymówkę, żeby NIE dawać przykładu? Czy pomijanie reguły jest bardziej legalne, ponieważ jestem osobą dorosłą?
Czy model dorosły w dzisiejszym społeczeństwie jest najzdrowszy i najbardziej zrównoważony?
Biorąc pod uwagę, że chcemy lub nieumyślnie przekazać bardzo złe wartości, takie jak przemoc, konkurencyjność, brak empatii, złośliwość itp., Powiedziałbym, że raczej mamy dużo do poprawienia, chociaż prawda jest taka, że wszystko może pójść, i wszyscy mamy ogromne szczęście, że jesteśmy w stanie zmieniać i rozwijać się (oczywiście, jeśli chcesz).
Zachowania z dziećmi, które mogą predysponować do niewrażliwych postaw z rówieśnikami
Niektórzy mówią, że to sedno sprawy. Zobaczysz: jeśli od dzieciństwa zaniedbuje się ich najbardziej podstawowe potrzeby; jeśli nie poświęca się im wystarczająco dużo czasu, aby mieli pewność, że są ważne (zapomnij o czasie cennym); jeśli twoje uczucia, twoje emocje, twoje osiągnięcia nie zostaną potwierdzone; jeśli są źle traktowani słownie lub fizycznie; jeśli są upokorzeni; jeśli zignorujemy ich opinie… co zmieni się w ogromną wrażliwość i nadzieję, z jaką dziecko przychodzi na ten świat?
Krótko mówiąc, myślę, że nie traktujemy ich z „troską” i delikatnością, na jakie zasługują, biorąc pod uwagę ewolucyjny moment, w którym się znajdują; I oczywiście uogólniam, ale wymagam też od siebie większego wysiłku, aby doskonalić się jako osoba i jako matka, bo tylko jeśli się zmienię, oni uwierzą w „zmianę” i będą do niej dążyć.