Co zrobić, gdy syn nie chce nic wiedzieć o swojej matce

Witam, to skomplikowane, moja córka musiała rzucić tym w moją najmłodszą córkę w obliczu tylu obelg wobec mnie, moja córka od lat zachowywała się tak, jakby widziała mnie zrelaksowanego lub cieszącego się posiłkiem, uderzyło mnie wszystko, lub w przypadku wystąpienia wirusa koronowego, który zaostrzył się w wyrzutach, ponieważ zamierzasz mnie zabić, jeśli złapiesz wirusa itp.…. Od tamtego dnia minęły już trzy miesiące, przed tym dniem powiedział mi "zapomnisz o mojej twarzy" przyszedł tydzień temu po swoje ubrania ze swojego pokoju i skorzystałem z okazji, aby powiedzieć mu, co zamierza zrobić w dobranoc…. A on mi odpowiedział, przejdę skąd mnie nie wyrzucą, miał obelżywe postawy i przyznaję też, że postawiłem się na jego wysokości, błąd z mojej strony, ale wypycha mnie z moich pudeł, ma przyszedł, żeby mnie uszczypnąć w ramię lub uderzyć mnie w ramię, kiedy chciałem z nią porozmawiać, krzycząc na mnie, żebym zostawił ją samą, jadła i jadła kolację sama w swoim pokoju lub nie rozmawiałaby ze mną, a gdyby to zrobiła, to było oskarżycielskie i powtórzyłem, że nie odezwie się do mnie w ten sposób, muszę też powiedzieć, że nie chcę jej widzieć, napięcie rośnie, jestem spokojniejszy, jest trochę odpoczynku, ale dokładnie coś mi ominęło i nigdy nie było mi łatwo wiedzieć dlaczego. zresztą ... ta sytuacja sprzed 9 miesięcy nawet w snach. Moja mała dziewczynka mówi mi, że jesteśmy spokojniejsi niż jak nie zdecydowałem się jej wyrzucić, że to zrobiła i nie protestowałem, bo sytuacja była więcej niż nie do utrzymania… jak mam to zrobić ??? Nie wiem, czy pogratulować jej urodzin, czuję, że jestem najgorsza, nie czuję się dobrą matką, nie chcę być ofiarą, ale myślę, że zawiodłam temat bycia matką. Prawda, zawiodła, złamana i zdezorientowana, zdezorientowana i rozbita, wyobrażam sobie, że moja córka była w porządku w swojej nowej sytuacji, jest ze swoim partnerem i tak dalej iz rodziną i cieszę się z tego, wolę, żeby była tam, gdzie oni też jej chcą i mają spokój, tam moja córka zauważyła, że ​​jest jej wygodniej niż w moim domu. Skończyłem, dzień dobry.

Witam, nie widziałem, nie rozmawiam, moja córka od 7 lat rozwiodłem się z ojcem i od tego czasu starałem się ją widzieć, komunikować i nic.
W szczególny dzień umieram z bólu.

Witam, mam 39-letnią córkę, mam 64 lata. Jest jedynym dzieckiem rodziców w separacji. Bardzo inteligentny z wyższym od przeciętnego IQ / Przestał ze mną rozmawiać na 5 lat. Nie mamy nikogo w rodzinie, ona ma partnera, ja nie, jaka paradoksalna jest psychopedagogą, z mistrzem. Zniszczyło moją duszę, ale wciąż mam nadzieję, że kiedyś się zastanowię. Nie trzeba dodawać, że zrobiłem wszystko, aby odwrócić ich uwagę od pisania listów z błaganiem do mnie, nie było żadnego przypadku. Ułożyła sobie życie z rodziną męża, a ja się odrzucam. Bardzo bolesne

Rozstałem się i moje dzieci nie odzywają się do mnie od 4 lat. Przechodzę przez ból, jak mogę. Chciałem odebrać sobie życie. Ale zdałem sobie sprawę, że to nie było rozwiązanie. Chciałabym stworzyć grupę wappów… lub jakieś środki do komunikowania się i wspierania się nawzajem w bólu. Jestem z Buenos Aires. Argentyna

Ból jest nieskończony, a gorycz okropna, kiedy moje dzieci mnie ignorują, czuję się wykorzystana i odrzucona. Robi się wszystko, co możliwe, a nawet więcej, aby je wychować, a potem wychodzą z domu przygotowani, zdrowi z nauką i narzędziami do rozpoczęcia własnego życia. Wyjaśnili mi, że to z powodu rozwodu lata temu i że nie mam rodziny, która by mnie utrzymała (moi rodzice zmarli, nie mam rodzeństwa, a ojciec zignorował ich wychowanie i wydatki), kontynuowałem sam, jak mogłem, ale postrzegają mnie jako bezbronną i biedną (jestem imigrantką i nie umiem dobrze mówić po niemiecku, poza tym wyszłam z nędzy). Wstydzi się przedstawić mnie komuś, a wszystko, co mu mówię, pochodzi od starego głupca, który nic nie wie. Przeszłam przez życie sama i wiedziałam, że skończę sama, ale nawet w najgorszych koszmarach nie wyobrażałam sobie, że będę skazana na absolutną ciszę i nie będę miała prawa prezentować się w ich nowym życiu .
Pracuję i uczę się, kiedy pytają mnie o moją rodzinę… Przyszedłem kłamać, żeby nie dać odpowiedzi lub nie płakać, po prostu mówię, że jestem sam. Nie ma pociechy.

Moje córki wyjechały półtora roku temu bez pożegnania się ze mną. Podczas porodu dochodziło do tarć, ale nie tak poważnych, jak w przypadku czegoś tak złego. Są pełnoletni, najstarszy umiera z maluchem, walczyli bez przerwy. Nagle zobaczyłem zmianę, świetnie się dogadywali, byłem szczęśliwy, chociaż zostawili mnie na boku i nie szanowali. Pewnego dnia wyjechali, mała przestała być porywana przez starszą, ale ponieważ czuła się dobrze, chociaż początkowo była zła, została z nią. Ojciec, który przez całe życie był maltretowany, pomógł im opuścić mnie. Ale nie tylko wyjechali, nawet nie chcą ze mną rozmawiać i gardzą mną. Przysięgam, że walczyłem na śmierć i życie dla nich i dla nich. Zostałem z niczym, nawet odcięli mi prąd, przez te miesiące, w których byliśmy zamknięci, wydałem wszystko, co miałem na utrzymanie rodziny. Jestem chory i samotny na tym świecie. Straciłem wszystko, nie mam już rodziny. Jestem całkowicie opuszczony, żyłem tylko dla nich, a ból jest tak wielki, że nie mogę żyć. Próbowałem porozmawiać z najstarszą, która pracuje dwa kroki od mojego domu, a ona mnie odrzuca i patrzy na mnie jak na opętaną, wyśmiewa mnie w obecności swoich towarzyszy. Wygląda na to, że nie jestem niczym jego. Oddałem im całe życie, oni byli moim życiem i nie mogę ich odzyskać. Nie widziałem ponownie małej dziewczynki. To tak, jakbym został pochowany przed śmiercią. Przysięgam szczerze, że nie wiem, jaką krzywdę wyrządziłem im tyle nienawiści, że mi też nie mówią. Jestem chory, niechroniony, sam, bez niczego i nigdy bym sobie tego nie wyobrażał. Chcę z nimi tylko porozmawiać, ale nawet nie wiem, gdzie mieszkają, są w sąsiednim mieście i jest duże, a nawet gdybym wiedziała ... myślę, że to by nie miało znaczenia. Zawsze jestem sam, chcąc się zabić, ponieważ nie mogę znieść tego bólu. Jestem leczony, ale ta samotność i bycie bez niczego mnie tonie. Są dni, kiedy nie mogę wstać. W dniu, w którym wyszli, dziewczynka mnie popchnęła, chciałem się pożegnać, przytulić, upadłem, dostałem ataku lęku i zostawili mnie leżącego na ziemi. Pragnę umrzeć.