Jest osobliwość, że dzieci może mówić w trzeciej osobie. Są rodzice, którzy obserwują, że ich córka mówi z taką osobliwością, używając zwrotów typu „Paula będzie się bawić”, zamiast potocznego zwrotu „Będę się bawić”.
Dzieci zaczynają mówić i ustalać mały dialog od 18 miesięcy do 2 lat. W większości przypadków dzieci opowiadają o sobie w trzeciej osobie. Jednak ta modalność może być rozwijana do 3 lat i to od tego wieku, jeśli będzie nadal praktykowana może być oznaką zaburzeń neurologicznych lub mowy.
Moja córka mówi w trzeciej osobie
Jest wielu rodziców, którzy piszą lub konsultują swoje obawy za pośrednictwem profesjonalistów lub sieci. W większości przypadków mówią, że ich córka, odkąd zaczęła mówić w wieku dwóch lat do tej pory (4 lata), nadal poprawia swój dobry rozwój mowy w okresie dojrzewania ale z frazami, w których są one wyrażone w trzeciej osobie.
W takich przypadkach rodzice mogą zostać oddani w ręce specjalistów, aby móc to wykluczyć jakiś problem psychologiczny, taki jak problemy z dojrzałością. Przede wszystkim stara się analizować gdyby to mogło stać się problemem autyzmu
Powoduje, że dziecko potrafi mówić w trzeciej osobie
Jeśli twoja córka skończyła już 4 lata, może to być oznaką zaburzeń neurologicznych lub mowy. Musisz udać się do lekarza specjalisty, aby przeanalizować sytuację w przypadku problemów, takich jak:
Twoja córka może mieć autyzm gdzie od tego wieku objawy są bardziej widoczne. W tym przypadku następuje zmiana w komunikacji werbalnej i niewerbalnej. Jeśli Twoja córka cierpi na echolalię (naśladowanie lub powtarzanie dźwięków, rozmów lub piosenek mimowolnie i zaraz po ich usłyszeniu), wymyślaj słowa lub rozmawiaj o sobie w trzeciej osobie, te objawy wskazują, że możesz cierpieć na autyzm.
Z drugiej strony możesz cierpieć na jakiś rodzaj psychozy w dzieciństwie. Wśród tego typu chorób psychicznych mogą pojawić się objawy towarzyszące, takie jak zaburzenia mowy, nietypowe postrzeganie zmysłów, problemy w relacjach społecznych lub niezdarność w ruchach.
Dzieci, które mają trudności w komunikacji na poziomie społecznym lub w zachowaniu: Mówią w trzeciej osobie, wahają się przed poznaniem narzuconych im zasad, nie współpracują w zajęciach klasowych, nie uczestniczą w zabawach z innymi dziećmi lub w grupach.
Dorośli również mówią w trzeciej osobie
Dorośli mogą również mówić w trzeciej osobie. Tutaj nie ma już żadnego rodzaju zaburzenia, ale może wywoływać zachowania psychologiczne, które naznaczają osobowość.
W takim przypadku mogą wykazać różne cele takie jak posiadanie samokontroli, umieją kłamać, coś ukrywają, poszukiwanie uznania, a nawet okazywanie pokory. W większości przypadków dorośli nie wykazują żadnych objawów zaburzeń psychicznych, więc nie ma nic złego w mówieniu w trzeciej osobie.
Są dzieci, które przyswajają sobie sposób mówienia w trzeciej osobie naśladując ich rodziców. W tym przypadku widzimy, że jesteśmy rodzicami, którzy mówią w ten sposób, nie mając tego zbytnio obecni. Przykładem jest sytuacja, w której możemy powiedzieć „Trzymaj telefon tatusia, gdy zapinam płaszcz” zamiast „Trzymaj telefon, gdy zapinam płaszcz”.
Chodzi o przyswajanie języka, gdzie odnoszą się do siebie, aby wzmocnić zachowanie lub prośbę. W takich przypadkach zwykle staje się to nawykiem, a dzieci mają tendencję do przechwytywania tych danych i symulowania ich jako imitacji. Możesz przeczytać więcej powiązanych tematów, w których możesz się nauczyć ”jak nauczyć dziecko mówić"Lub"codzienne czynności poprawiające język u dzieci".