Jeśli Twoje dziecko robi monologi, to znaczy mówi do siebie, nie przejmuj się zbytnio. W pewnym wieku jest to konieczne, oprócz powszechnych. I to właśnie monologi są narzędziem rozwiązywania problemów. Mowa prywatna odgrywa pozytywną rolę w normalnym rozwoju poznawczym dzieci. Porozmawiamy dzisiaj o tych sprawach io tym, jak możesz zachowywać się jak matka.
Ponadto zwłaszcza chłopcy i dziewczęta z zespołem Downa polegają na monologach jako sposobie odprężenia, smutek, frustracja i izolacja. Przynajmniej na to wskazują różne badania. Jest to dla nich niezwykle przydatne. Zwykle myślą głośno, aby przetworzyć wydarzenia z życia codziennego.
Monolog z perspektywy psychologii
Z punktu widzenia psychologii monolog w wieku dorosłym można wytłumaczyć dwojako: ma jakieś zaburzenie lub jest to osoba izolowana i potrzebująca głośnego wyrażenia pewnych myśli. Tak przynajmniej dzieje się u dorosłych, ale u dzieci częste są monologi, zwłaszcza na etapie wygląd językae.
Są dzieci, które wierzą wymyśleni przyjaciele kiedy nie są blisko towarzyszy zabaw i prowadzą z nimi rozmowy, które mogą wydawać się lub być monologami. Ale dziecko nie postrzega ich jako takich. Czasami monologom towarzyszą niewłaściwe lub nienormalne zachowania, z pewnym autyzmem. W takich przypadkach monolog traktuje się jako część objawów poważnej patologii.
Wygotoski, rosyjski psycholog, opisał ścisły związek między doświadczeniem społecznym, mową i uczeniem się. w rzeczywistości chęć mówienia w pojedynkę nigdy nie znika. Za każdym razem, gdy Ty lub Twoje dziecko stajecie w obliczu nietypowych sytuacji lub absorbujących czynności, będzie on miał tendencję do wynurzania się. W każdym razie, zarówno dorosłych, jak i dzieci, w monologu jest element odblaskowy.
Nawyk monologów u dziecka
Jeśli patrzysz, jak Twoje dziecko mówi do siebie Nie oznacza niestabilności psychicznej ani nie jest oznaką nieposłuszeństwa lub rozproszenia uwagi. Dlatego nie należy karcić dziecka, gdy mówi głośno i samotnie. Monolog pomaga dzieciom kierować własnym zachowaniem, radzić sobie w niecodziennych sytuacjach i, jak już powiedzieliśmy, nabywać nowe umiejętności.
Według różnych badań dotyczących monologów, które mnożyły się od lat 80., dzieci z klasy średniej mówią do siebie głośno rosnąca częstotliwość między 4 a 6 rokiem życia. W szkole podstawowej monolog jawi się jako niesłyszalny szept. W wieku 10 lat ponad 40% Twojej prywatnej wypowiedzi jest nadal słyszalne.
Wiele razy, gdy dziecko staje przed nowym zadaniem, recytuje na głos te aspekty problemu które są dla niego bardziej niezrozumiałe. W miarę jak zyskują na zdolności, prywatna mowa staje się niesłyszalnym szemraniem. Kiedy już ćwiczy, dziecko uczy się wykonywania operacji poznawczych niskim głosem, a następnie przechodzi w ciszę.
Jak zachowywać się jak matka, gdy rozmawia się samotnie z dzieckiem
Jak powiedziano w monologu stanowi narzędzie rozwiązywania problemów. Szczególnie dla tych chłopców i dziewcząt, którzy dorastają w wzbogacających i społecznie interaktywnych środowiskach. Dziecko włącza język, który słyszy od starszych, do własnego dialogu.
Słuchając monologów swoich dzieci, tych, które trzymają ze sobą lub ze swoimi wyimaginowanymi przyjaciółmi, możesz dowiedzieć się więcej o ich planach, cele i trudności. Łatwiej będzie im swobodnie wyrażać to, czego chcą, nie czując się kwestionowanym. Jeśli jak na swój wiek zbytnio uciekają się do prywatnych wypowiedzi, z pewnością domagają się dodatkowego wsparcia i wskazówek.
Laura E. Berk i Ruth A. Garvin przeprowadziły badanie z dziećmi w wieku od 5 do 10 lat, w którym potwierdzają, że samookreślenie jest główną funkcją monologu. Dzieci częściej rozmawiały ze sobą podczas samodzielnej pracy nad skomplikowanymi zadaniami, w których nauczyciele nie mogli im od razu pomóc. Soliloquity zmniejszają się wraz ze wzrostem wydajności.